1991 01 VEIRÀS ÇÒ QU'AURÀS
VEIRA SO QU’AOURA
Vous direï pas soùn noù, mais tout lou moùndé lou counaïssio per soùn escaïné, oquére l’ORPIOU...
Oquèro pas lou maoùvès diablé, mais soùs dès li pruïont, et èroùnt ein paoù crouchùs.
Tout li èro beau, fasio rien laïssa traïna : éno boùojo, ein raster..., lou lindémo, n’y oyo plus ! Sé lévano mêmo lo nueït, per raoùba éno brossà d’estèllos, ô soùn plus près vési.
Mais commèmo, ein cô, gn’orribé bé uno ! Ein vési, qué restavo eïlaï ooù soùn dooù villagé oyo fà livrà ein cominou dé chimeint din soùn colobert, li oyo bé belèou eino vingténo dé chà.
— Boùono offaîré , qué sé dit l’ORPIOU, dous chà dé mein, aquo sé veïro pas ! Sé lèvo aoù meïtan dé lo nueït et prein so barùotto.
Mais lo barùotto èro pas bien coùnteinto dé rèssé deïrindjà dé lo soùorto, et sûromeint pèr éno salo bésougno.
Soùn maistré oyo bo possà soubré l’herbo, sur lou boùord dé lo touto, oyo bo ana douchomeint, à tchasqué tour, lo roùo fosio dé brû, on orio dit qué sé plognio :
— Veïra so qu’aoùrà.. ! Veïra so qu’aoùra .. ! Veïra so qu’aoùràs !
— Ah, garço dé barùotto, quèso té ! Qué vasè eïveillà lous vésis !
Mais lo barùotto coùntugnavo : Veïra so qu’aoùra...
Nostré hommé arribo aoù colobert et s’oppresto o tchargeà ein prumier châ. Einteindé rien véni, veïgué rien din lou négré, mais tout d’ein cô, gn’orribo uno dorrié lo testo, qué monqué li escloppà lou coucouï, et in mêmo teimp, ein ca dé pé aoù kioù lou viré dovont dorié ! Accompé pas mêmo so casquo, preingué so barùotto, qué lou diablé l’impourtavo !
Lo barùotto èro coùnteinto, so roùo leigeïro saoùtavo et viravo raidé, semblavo diré :
— A veîgù so qu’as agù ! A veïgù so qu’as agù…… !
L. L.
Les Amis de St-Pierreville | 01 1991
Veiràs çò qu’auràs
Vos dirai pas son nom, mè tot lo monde lo coneissiá per son escaine, aqu’èra l’Arpilhon…
Aqu’èra pas lo mauvès diable, mè sos dets li pruián, e èron un pauc crochuts.
Tot li èra bòn, fasiá rien laissar trainar : una bòtja, un rastèl…, lo lendeman, n’i aiá plus ! Se levava mèma la nuèit, per raubar una braçaa d’estèlas, a son plus près vesin.
Mè quand mèma, un còp, n’i arribèt ben una ! Un vesin, que restava ailai au som dau vilatge aiá fat livrar un camion de ciment dins son calabèrt, li aiá ben benlèu una vintena de sacs.
— Bòn afaire, que se ditz l’Arpilhon, dos sacs de mens, aquò se veirà pas ! Se lèva au meitan de la nuèit e pren sa barruòta.
Mais la barruòta èra pas bien contenta de rèsser desrenjaa de la sòrta, e surament per una sala besonha.
Son mèstre aiá bòn passar sobre l’èrba, sur lo bòrd de la rota, aiá bòn anar doçament, a chasque torn, la roa fasiá de brut, òm auriá dit que se planhiá :
— Veiràs çò qu’auràs… ! Veiràs çò qu’auràs… ! Veiràs çò qu’auràs… !
— A, garça de barruòta, quèsa-te ! Que vases esvelhar los vesins !
Mè la barruòta contunhava :
— Veiràs çò qu’auràs…
Nòstre òme arriba au calabèrt e s’apresta a charjar un prumièr sac. Entendèt rien venir, veiguèt rien dins lo negre, mè tot d’un còp, n’i arriba una darrièr la tèsta, que manquèt li esclapar lo cocoïn, e en mèma temps, un còp de pè au cuol lo virèt davant darrièr ! Acampèt pas mèma sa casca, prenguèt sa barruòta, que lo diable l’emportava !
La barruòta èra contenta, sa roa leugèira sautava e virava regde, semblava dire :
— As veigut çò qu’as agut ! As veigut çò qu’as agut… !
L. L.
Les Amis de St-Pierreville | 01 1991
© Denis Capian, 2013
occitan.org