1980 07-08 QU'ÈRA L'ISTOARA D'UN JALH

Quero listoiro d’ein djaï

Lou Moricou et lou Celestou restavoun vas Chonia.

Ein djour, lou Celestou vaïo lo feiro a St-Morti. Ein routo trobo dé mounde qué couneisio bé, mé qué yo dé tein qué seroun pa vis.

U di gué, veindré mandgea dumindgo o lo meisou.

Ein oribein, lou Celestou ou digué aou Moricou.

Lou Moricou digué, a viste fa, tu Celestou, einvites des mounde per dina é qué u forein mondgea ?

— Teinfazes pa vaï Moricou… trouborein bé caoucon, té o qué djaï que tchonto, hei bé prou vies.

Hein bé dou tortifle, o quo foro be. Onein tua lou djaï tou de suito.

— Vouoï, mé se venoun pa dina, qué forein de touto quelo viundo, toutes dous, novein per quindze jours.

— Que vérail mé eil eno idélio.

Sin lou tua, lou pouirion plouma, ou fogueroun… oraperoun qué djaï… se fageroun toutes ingroagnia… mé lou plouméroun…

Lou leindemo vingé de moauves tein. O qué djaï agué fraï… fosio plu soun trovail…

Lou Celestou digué, tu Moricou que broutchiles bien, douria i faïre eno pitito vesto, hein be eno via de braillo.

Lou Moricou ou fogaé, lou djaï ogué tchou, tourné faïre coumo d’ovan.

Quaouqué tein à pré, lous einvitas onouceroun que vénion lo Duimindgo qué vé.

Nostro omis digueron iaro tchou tua lou djaï. Lou tercheroun dé pertou. Einpousible de trouba lou djaï.

Lou Celstou digué :

— Veille be doun pouo estre, lou veguere yier, dorié lo pari doou pra.

Ou oneroun véiré… yero be… qué bougre dé djaï… Dovinoria pa qué fasio ? E be vou zou dire : d’eno mo teigno eno poulo, dé l’aoutro qitavo sos brailos…

René LAFFONT

Le Coulassou | 07/08 1980

Qu’èra l’istoara d’un jalh

Lo Mòriçon e lo Celeston restavon vas Chaniac.

Un jorn, lo Celeston vai a la fèira a Sant Martin. En rota tròba de monde que coneissiá ben, mè que i a de temps que s’èron pas vists.

Us diguèt :

— Vendretz manjar duminja a la maison.

En arribent, lo Celeston o diguèt au Mòriçon.

Lo Mòriçon diguèt :

— As viste fat, tu Celeston, envites de monde per dinar e qué us farem manjar ?

— Te’n fases pas vai Mòriçon … Trobarem ben quaucòm, tè aquel jalh que chanta, es ben pro viès. Embe dos tartifles, aquò farà ben. Anem tuar lo jalh tot de suita.

— Vòi, mè se vènon pas dinar, que farem de tota quela vienda, totes dos, n’avem per quinze jorns.

— Qu’es verai mè ai una idèa. Sens lo tuar, lo poiriam plomar…

O faguèron… arrapèron quel jalh… se faguèron totes engraunhar… mè lo plomèron…

Lo lendeman venguèt de mauvès temps. Aquel jalh aguèt freid… fasiá plus son travalh…

Lo Celeston diguèt :

— Tu Mòriçon que brochilhes bien, dauriás i faire una pitita vèsta, embe una viaa de braia.

Lo Mòriçon o faguèt, lo jalh aguèt chaud, tornèt faire coma davant.

Quauque temps après, los envitats anoncèron que venián la duminja que ven.

Nòstros amics diguèron : « Iara chau tuar lo jalh. » Lo cherchèron de pertot. Empossible de trobar lo jalh.

Lo Celeston diguèt :

— Vee ben d’ont pòt èstre, lo veguère ièr, darrièr la paret dau prat.

O anèron veire… i èra ben… quel bogre de jalh… Davinariatz pas que fasiá ? E ben vos o dirai : d’una man teniá una pola, de l’autra quitava sas braias…

René Laffont

Le Coulassou | 07/08 1980

occitan.org