1938 09 10 LO MOCHADOR

Lou Mouchodou

[…]

Après quinze djour dé vacanço passa ei Tel, vés son poiti, lo Louviseto prenguè lou trin per révéni vès Oubéna.

Béléou dovina pas de canto Louvisetto se trato, cosqué los Louvisettos soun pa raro. Ele se trato de lo pu genté de touto lo vilo.

Doun lo Louvisetto prenguè lou trin vès lou très ouros. Lou vagoum éro quage vouide é sé sa què din qu’um coumpartimen qué li crio pas dengu et que li plouvio pas dedin. Fosio uno chalou o rousti un lêtrou, é lo pauoro fillo passavo soun ten o se venta ou s’essuja lou fron eude soun mouchodou.

De tes en ten, per sé désennuya, sé métio o lo portiero per espia lou poïsage.

O lo garo de Villonovo, per l’autré pourtiéro, mounté un voyajour loun é gros coumo un coundombré de seu Peire, que s’osseti è sé métè o légi soun djournal, sans s’occupa dé lo Louvisetto.

La Louvisetto noun plus sé sério suromen pa occupado dé iél qu’éro viel et laï, mé s’avisévo qu’ovio leïssa soun moutchodou soubré lo naquetto é qué lou moussu lon coumo un coudoumbre de seu Peire sé li èro osseté dessoubre, mè mo que uno pouncho se vesio entrè sos chambos.

Lo Louvisetto lou riro l’espétavo, coumo di mo bello-mèro, mè ousavo pas li dire dé sé léva, sé countentavo dé l’espia de tésenten, o l’escoundada, en fosen tout cé qué poudio per pas ésclota dé riré.

Lou moussu finiguè per s’en ovisa è sé démandavo dé qué oio dé ten enriou qué lo drouletto l’espièsse ten é en boissen l’eu iel véguè oquel moussel de télo blouncho é sé figurè qu’oquéro so chomiso que sourtia. Sé viré dé l’autré cousta é....... entrè lou mouchodou din sos brayos, en disen : « Excusez-moi, Mademoiselle... un moment de distraction. » En lou vesen faire, lo Louviseto fichè lou can din lou couloir per pouire rire o soun aise. E riguè talomen que sous eu, quan lou trin oribé o Voguë en plouravan encaro.

E risio encaro o lo garo d’Oubenas, san pouire dire uno poraulo en embrassen so mèro qu’éro vengudo l’otendre.

Suite à samedi prochain

Le Vivarois | 10 09 1938

Lo Mochador

[…]

Après quinze jorns de vacanças passats ei Telh, vèrs son pairin, la Loviseta prenguèt lo trin per revenir vèrs Aubenàs.

Benlèu davinatz pas de quanta Loviseta se tracta, quò’s que las Lovisetas son pas raras. Ela se tracta de la pus genta de tota la vila.

Donc la Loviseta prenguèt lo trin vèrs las tres oras. Lo vagon èra quage voide e se saquèt dins qu’un compartiment que li aviá pas dengú e que li ploviá pas dedins. Fasiá una chalor a rostir un lètron, e la paura filha passava son temps a se ventar o s’essujar lo frònt ende son mochador.

De temps en temps, per se desennuiar, se metiá a la portièra per espiar lo païsatge.

A la gara de Vilanòva, per l’autra portièra, montèt un voiatjor long e gròs coma un codombre de Sent Pèire, que s’assetèt è se metèt a legir son jornal, sans s’òcupar de la Loviseta.

La Loviseta non plus se seriá surament pas òcupada de iel qu’èra vièlh e laid, mè s’avisava qu’aviá laissat son mochador sobre la banqueta e que lo monsur lòng coma un codombre de Sent Pèire se li èra assetat dessobre, mèma que una poncha se vesiá entre sas chambas.

La Loviseta lo rire l’espetava, coma ditz ma bèla-mèra, mè ausava pas li dire de se levar, se contemptava de l’espiar de temps en temps, a l’escondada, en fasent tot ce que podiá per pas esclatar de rire.

Lo monsur finiguèt per se n’avisar è se demandava de que aiá de tant enriós que la drolleta l’espièsse tant e en baissent l’uèlh veguèt aquel morsèl de tela blancha e se figurèt qu’aqu’èra sa chamisa que sortiá. Se virèt de l’autre costat e… entrèt lo mochador dins sas braias, en disent : « Excusez-moi, Mademoiselle… un moment de distraction. » En lo vesent faire, la Loviseta fichèt lo camp dins lo ’couloir per poire rire a son aise. E riguèt talament que sos uèlhs, quand lo trin arribèt a Vòguë en ploravan encara.

E risiá encara a la gara d’Aubenàs, sans poire dire una paraula en embracent sa mèra qu’èra venguda l’atendre.

Suite à samedi prochain

Le Vivarois | 10 09 1938

occitan.org