1861 01 15 FÈSTA DE SENT ILÈRA

Festo dé St Hilairo

Potrou dé Chossiès.

Mésso én musiquo tsontado pér lous

Ourphéounistos dé Lorgéntièro.

Péndént qué tout Chossiès seÿ métu én prièro

Pér festa dignomént soun potrou Saint Hilairo,

Lou cura,lio ün més, sé cruzo lou cérvel,

Pér qué tout oquéston siadzo pu soulannel.

Pér l’édificotiéou dé sous chers porouossiens,

Voou fa chonta lo méss’ o nostous musiciens.

Dzomaÿ ! (saÿ pas pérqué) nostous bravés chonturs

Fuguèroun ton én trïn pér chonta quaouqués curs.

Aousoun totés porti sans ové dézuna ;

Tout o trovès lious chonts vésion ün grond dina.

Més esta mèmo dit qué très dos pus ordénts

Onèroun vès Séreÿ faÿr’ ogusa liouÿ dénts.

Eÿ moumént éndiqua tout lou corps musicien

Dooupéguèt sé trouba eÿ Cafè Parisien.

Font servi ün plotéou d’absintho, e vérmou

Pér ové oppétit et surtout bouon’ humou.

Chascu sé né gourzè jusqu’o lo gorgomello ;

Encodoun, onimas d’uno zouoÿo nouvello,

Sé méttoun o chorza casso-né, par déssus :

Toutés én zénéral sémblavoun dé moussus.

Souortoun dé veÿ Dumas, éscaloun o Chossiès,

Intrépidés, ordénts coumo seizé coursièrs.

Tout lou long deÿ chomi sé méttoun o blogua

Dé cé qué lou cura voudro bien lous pogua.

Un lou dit bouon vivént et l’aoutré bouon gorsou,

Un dit tout doussomént : séro bléou un crossou.

Enfïn, pér né féni, toutés soun bien d’ovi

Qué trouboron vès él è bouon pan è bouon vi.

Oriboun o Chossiès d’ün air mojestuous,

Escourtas én éntrén dé maÿ dé céns curious.

Et tout dirètomént s’én von veÿ lou cura ;

Dézà, pér couménsa tout èro prépora.

Pieÿ sé plasoun én round tout-o-fait dïn lou chur,

Et bouffoun én moumént pér chonta dé bouon cur.

Treÿ gros cos dé botal onounçoun lo grond-mésso,

Et d’én toun soulannél lo musiquo couménso.

Disoun qué lou cura dé zouoÿo souÿriguè

En énténdén chonta lou prumièr Kyriè.

Chossiès o zomaÿ vis lo poreillo bésougno,

Lous chantrés deÿ lutrïn crébavoun dé vérgougno.

Quand fuguè féni, nostous seiz’ offomas

Zouïssion dé pénsa qu’onavoun bien dina :

Toutés én général oÿon lou véntré cru,

(L’absintho, lou vérmou oÿon douna bouon pru.)

Espérèroun longtéms qué moussu lou cura,

Pér véni dézuna, liouÿ diguessio d’éntra.

Castello tout soulé onè dina pér touté.

(Iel fuguè lou pu fi, vous démondè sans douté.)

Lous aoustr’ én dovolén bras déssous, bras déssus,

Zurèroun — én paou tard — qué lous préndrion pas plus.

15 zonviè 1861.

Hermann de Ventadour | 15 01 1861

Fèsta de Sent Ilèra

Patron de Chassièrs.

Messa en musica chantada per los Orfeonistas de Largentièra.

Pendent que tot Chassièrs s’es metut en prièra

Per festar dinhament son patron Sent Ilèra,

Lo curat, li a un mes, se crusa lo cervèl,

Per que tot aqueste an siaja pus solamnèl.

Per l’edificacion de sos chèrs paroassièns,

Vòu far chantar la messa a nòstos musicièns.

Jamai ! (sai pas perqué) nòstos braves chanturs

Fuguèron tant en trin per chantar quauques curs.

Auson totes partir sans aver dejunat ;

Tot a travèrs lhos chants vesián un grand dinar.

M’es estat mèma dit que tres das pus ardents

Anèron vèrs Serèi faire agusar lhos dents.

Ei moment endicat tot lo còrs musicièn

Daupeguèt se trobar ei Cafè Parisièn.

Fan servir un platèu d’absènta, e vermot

Per aver apetit e surtot bòna umor.

Chascun se ne gorgèt jusca a la gargamèla ;

Enquòdonc, animats d’una jòia novèla,

Se meton a charjar cassa-nè, par-dessús :

Totes en general semblavon de monsurs.

Sòrton de vèrs Dumàs, escalon a Chassièrs,

Entrepides, ardents coma setze corsièrs.

Tot lo lòng dei chamin se meton a blagar

De ce que lo curat voudrà bien los pagar.

Un lo ditz bòn vivent e l’autre bòn garçon,

Un ditz tot doçament : serà b’lèu un crasson.

Anfïn, per ne fenir, totes son bien d’avís

Que trobaràn vèrs el è bòn pan è bòn vin.

Arribon a Chassièrs d’un èr majestuós,

Escortats en entrent de mai de cent curiós.

E tot dirèctament se’n van vèrs lo curat ;

Dejà, per començar tot èra preparat.

Puèi se plason en rond tot a fè dins lo cur,

E bofon un moment per chantar de bòn cur.

Tres gròs còps de batalh anonçon la grand messa,

E d’un ton solannèl la musica comença.

Dison que lo curat de jòia sosriguèt

En entendent chantar lo prumièr Kyriè.

Chassièrs a jamai vist la parelha besonha,

Los chantres dei lutrin crebavon de vergonha.

Quand fuguèt fenit, nòstos seis afamats

Joïssián de pensar qu’anavon bien dinar :

Totes en general aián lo ventre cru,

(L’absenta, lo vermot aián donat bòn pru.)

Esperèron lòngtemps que monsur lo curat,

Per venir dejunar, lhos diguèssia d’entrar.

Castellotot solet anèt dinar per totes.

(Iel fuguèt lo pus fin, vos demandèt sans dobte.)

Los autres en davalent braç dessós, braç dessús,

Jurèron — un pauc tard —que los prendián pas plus.

Hermann de Ventadour | 15 01 1861

occitan.org