1957 LO CAMPANÈIR DE LA FARA

Lou campané de Lafaro

Savou pas perqué lou mounde volon faire passa lou Farachou per de foutralou ! Co dau être per envéio...

Mi, que siou you proche veisi, n’en couneissou que soun autant fi qu’en denlio.

N’iagué même un, dins lou temps, qu’affinè lou Sant Paire !

Aco se passè quand lou Pape s’éron établi en Avignon, perço que trouvavon la Prouvenço mai plasento que l’Italiô, lou Rône plus large que lou Tibre, e lou vi de Castèunau meiou qu’aquèle de Falèrno.

Lou Pape dou moument tenié forço à y’un de sou cardina, qu’éro neissu à Boureio e que li disien Flandin. L’ayo talamen à la bouno que vouguè couneisse soun vilage e qu’un jou se metè en routo par la Boouteira.

Aco se saupugué dins lou païs, e manquè pas de bon catouli dou Vivarè per li ana beisa l’anè au passàge.

Entremeï, iaguè lou Pierrou, lou campané de Lafaro, que se rendè à Sant Laurent, sur l’Eyrieu, ounte lou Pape devio couja.

Quand lou Pountife veguè lou Pierrou, li demandè de qunto perroche se trouvavo.

— De Lafaro, Saint Paire, e siou lou campanè.

— Ah ! sia lou campanè ! E toun clouchié, ei genti ?

— Genti ? Pensou bé ! O quatre pertus e tre sen clocha.

— Tre cent campana ! Aquei pas poussuble ! En Avignoun, dins touto la vilo, n’io pas la meita !

— Pamens, vous l’afourtisse, Sant Paire. E si n’ayia lou leisi, nous faria joï dou veni veire. Soulament, vous chaudra prendre uno bono mulo, que notre chami soun malassè !

E notre Pierrou s’entournè d’aubé la benediciou e l’amiraciou dau Pape que lou creiguè lou campané dau pùls riche clouchié de touto la Cretienta !

Vesè be que soun pas tant simple à Lafaro !

Gustou dau Sardé.

Armagna du Père Menfouté | 1957

Lo campanèir de la Fara

Savo pas perque lo monde vòlan faire passar los Farachons per de fotralons ! Quò deu èstre per envea…

Mi, que sio lhor pròche veisin, ne’n coneisso que son autant fins qu’en d’enluòc.

N’i aguèt mèma un, dins lo temps, qu’afinèt lo Sant Paire !

Aquò se passèt quand los Papas s’èran establits en Avinhon, per çò que trovavan la Provença mai plasenta que l’Italia, lo Ròne plus large que lo Tibre, e lo vin de Castèunòu melhor qu’aquele de Falèrna.

Lo papa dau moment teniá fòrça a iun de sos cardinals, qu’èra naissut a Borea e que li disián Flandin. L’aiá talament a la bona que voguèt conéisser son vilatge e qu’un jorn se metèt en rota per las Botèiras.

Aquò se saupuguèt dins lo país, e manquèt pas de bòns catolics dau Vivarés per li anar baisar l’anèl au passatge.

Entremèi, i aguèt lo Pieron, lo campanèir de la Fara, que se rendèt a Sant Laurenç, sur l’Eiriu, onte lo Papa deviá cojar.

Quand lo Pontife veguèt lo Pieron, li demandèt de cunta perròcha se trovava.

— De la Fara, Sènt Pèra, e sio lo campanèir.

— A ! siás lo campanèir ! E ton clochièr, es genti ?

— Genti ? Penso ben ! A quatre pertús e tres cents clòchas.

— Tres cents campanas ! Aqu’es pas possuble ! En Avinhon, dins tota la vila n’i a pas la meitat !

— Pasmens, vos l’afortisse, Sant Paire. E si n’aiatz lo leisir, nos fariatz jòi d’o venir veire. Solament, vos chaudrà prendre una bòna mula, que nòstres chamins son malassès !

E nòstre Pieron s’entornèt daube la benediccion e l’admiracion dau Papa que lo creiguèt lo campanèir dau plus riche clochièr de tota la Cretientat !

Vesètz ben que son pas tant simples a la Fara !

Guston dau Sardièr.

Armagna du Père Menfouté | 1957

occitan.org