1889 10 17 LO VEIREM O LO VEIREM PAS

Crounico Potouèso

MOUNTPEZAT

Lou veyren ou lou veyren pas

Ah ça ! mouonto ou mouonto pas quel moussu Blocheyro ; disoun qu’ès foutou, et qué pouo pas countinua so compagno ; empacho pas qué lo doreyro fé qué lou véguey, éro bougromen tronsi.

Porey qu’és dovola molaouté dé lo mountogno, los coulicos lou quittoun pas, chaou qu’ajo touyjours sos brayos o lo mo ; oouro mongea quiquon o l’eyguado vè ; noun dé foutré, déou pas fa bouo véni oprès el.

Qué vénio oyci ; per lou rémettré li pogorén éno solado dé coudoumbré ; ovén dé bouo vinaïgré, et dé pébré dé prumeyro quolita qué vous rospalio lo léngo, li coupén los couliquos net.

Anein moussu Blocheyro, ein paou dé couragé ; véné nous diré ein poouquétou, dé què pénsa dé los follitos, quo nous foro plosi, nous obondouna pas coumo ovè obondouna vosté contoun dé Lorgenteyro oval qué diablé vous monjorén pas ? et piéy nous direz quicon dé lo réligiou may, porey qué vous n’ein foutè pas maou dé lo réligiou vous ;sè bé ein jean foutré proquo ; oouza porla dé religiéou, mais lo disez trop bèlo, o qo pouo pas possa ! n’ein fosez ein genté cas dé lo réligiou vous et vostous comorados ; vè ei paoun sé l’omi dé Bouleingé, et Bouleingé voou lo guerro. sobè qué Bouleingé playdèjo en dé so fenno, en divorço ; sobè qué vostous comorados, Loguerro o divourça ; Laisan o divourça, Vergoin o divourça.

Naquet ey l’apotro dey divorcé et oprès ové lipa toutos los botos dé touto quello bando dé gus, ona pertout commo ein ognel toundu porla dé réligiéou ; foutez nous lo paix siouplé, nous aoutré bromein pas ton, mais protiquén maï qué vous lo réligiéou.

Té, o bougré ; ey créségu quo quèro ein eyliou, vè minado, lou codran de moussu Blocheyro qué lusi o moundaou dé vès lo crou dey Paou, l’an vey bé qu’o dé coulicos ; dé qué séro quo lou 23, coupa vostos bretellos, moussu Blocheyro.

LOU DOLIAYRÉ.

 

 

 

Le Républicain des Cévennes | 17 10 1889

 

 

 

Cronica Patoèsa

MONTPESAT

Lo veirem o lo veirem pas

A ça ! mònta o mònta pas quel monsur Bachèira ; dison qu’es fotut, e que pòt pas continuar sa campanha ; empacha pas que la darrèira fes que lo veguèi, èra bograment transit.

Pareis qu’es davalat malaute de la montanha, las colicas lo quiton pas, chau qu’aja tosjorn sas braias a la man ; aurà manjat quicòm a l’aigada vètz ; nom de fotre, deu pas far bòn venir après el.

Que vénia aicí ; per lo remetre li pagarem una salada de codombre ; avem de bòn vinaigre, e de pebre de prumèira qualitat que vos raspalha la lenga, li copem las colicas net.

Anem monsur Blachèira, un pauc de coratge ; venètz nos dire un pauqueton, de que pensatz de las fallitas, quò nos farà plasir, nos abandonatz pas coma avètz abandonat vòste canton de Largentèira aval qué diable vos manjarem pas ? e puèi nos diretz quicòm de la religion mai, pareis que vos ne’n fotètz pas mau de la religion vos ; sètz ben un Jan-Fotre pr’aquò ; ausatz parlar de religion, mè la disètz tròp bèla, aquò pòt pas passar ! ne’n fasètz un gente cas de la religion vos e vòstos camaradas ; vètz […] sètz l’amic de Bolengèr, e Bolengèr vòu la guèrra. Sabètz que Bolengèr plaideja ende sa femna, en divòrça ; sabètz que vòstos camaradas, Laguèrra a divorçat ; Laisan a divorçat, Vergoin a divorçat.

Naquet es l’apòtra dei divòrce e après aver lipat totas las bòtas de tota quela banda de gus, anatz pertot coma un anhèl tondut parlar de religion ; fotètz-nos la pès siuplè, nosautres bramem pas tant, mè pratiquem mai que vos la religion.

Tè, ò bogre ; ai cresegut qu’aqu’èra un esliuç, vètz mainada, lo quadran de monsur Blachèira que lusís amondaut devèrs la crotz dei Pau, l’òm vei ben qu’a de colicas ; de que serà quò lo 23, copatz vòstas bretèlas, monsur Blachèira.

Lo Dalhaire

 

 

 

Le Républicain des Cévennes | 17 10 1889

 

© Denis Capian, 2021

 

occitan.org